Święci zawsze wyprzedzają epokę, w której żyją. Nie inaczej było ze św. Jadwigą Śląską. Choć była księżną i żoną znaczącego władcy jej życie i działalność przeczy średniowiecznym schematom.
Początek jej życia nie odbiegał od standardów średniowiecza. W wieku 12 lat jako młoda księżna została wydana za mąż za śląskiego księcia Henryka Brodatego. Wybór miał charakter polityczny, ale okazało się, że Henryk i Jadwiga stanowili wzorowe małżeństwo. Para doczekała się siedmiorga dzieci: Bolesława, Konrada, Henryka, Agnieszkę, Zofię, Gertrudę i Władysława, po czym złożyło ślub czystości. Historycy twierdzą, że wpływa na decyzję małżeństwa miała przede wszystkim Jadwiga, która od młodości pragnęła zostać mniszką. Jadwiga w chwili składania ślubu miała około 33 lat, a Henryk Brodaty ok. 43. Na pamiątkę tego wydarzenia Henryk zaczął nosić tonsurę mniszą i zapuścił brodę, której nie zgolił aż do śmierci.
Książna była osobą niezależną, zaangażowaną społecznie, wykorzystującą swoją wiedzę i charakter. Znawcy tematyki twierdzą, że swoją postawą mocno oddziaływała na decyzje swojego męża, Henryka.
Jadwiga zasłynęła z pobożności i czynów miłosierdzia. Budowała klasztory i kościoły, utrzymywała szkołę, ufundowała szpital. Bezpośrednio wspierała najuboższych, wielokrotnie też ratowała skazańców przed śmiercią. Była też bardzo uduchowiona, zatracała poczucie czasu na modlitwie, w centrum jej życia była Msza Święta, znane są cuda – jeszcze za życia – za przyczyną Jadwigi.
ZOBACZ ROZMOWĘ O ŚWIĘTEJ ELŻBIECIE:
W swoim życiu Jadwiga mocno doświadczyła cierpienia. Przeżyła śmierć męża i prawie wszystkich dzieci. Jej ukochany syn, Henryk Pobożny, zginął w walce z Tatarami pod Legnicą w 1241 r. Narzeczony jej córki Gertrudy, Otto von Wittelsbach, stał się mordercą króla niemieckiego Filipa. Po tych wydarzeniach Gertruda wstąpiła w 1212 roku do klasztoru trzebnickiego, ufundowanego dziesięć lat wcześniej przez jej rodziców. Pozostałe dzieci umarły w młodości.
Również wiele cierpienia związane było w jej życiu z mężem Henrykiem. Książe Henryk za przywłaszczenie sobie dóbr kościelnych umarł obłożony klątwą. Po śmierci męża Jadwiga zamknęła się w klasztorze sióstr cysterek w Trzebnicy, który sama wcześniej ufundowała, choć nigdy oficjalnie nie została mniszą.
O kanonizację Jadwigi zabiegał także papież Urban IV, jednak jego śmierć przeszkodziła kanonizacji. Dokonał jej dopiero jego następca, Klemens IV, w 1267 r. Na prośbę Jana III Sobieskiego Kościół rozciągnął kult św. Jadwigi na cały Kościół. Ku czci św. Jadwigi powstała na Śląsku rodzina zakonna – siostry Jadwiżanki. Św. Jadwiga Śląska czczona jest jako patronka Polski, Śląska, archidiecezji wrocławskiej i diecezji w Gorlitz; miast: Andechs, Berlina, Krakowa, Trzebnicy i Wrocławia; Europy; uchodźców oraz pojednania i pokoju.
Krzysztof Kunert
Wykorzystano źródła:
